บันทึกการอ่าน

วันที่ ๘   กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๙

ทีมา:อาจารย์กำพล ทองบุญนุ่ม.จิตสดใสแม้กายพิการ.จิตสดใสแม้กายพิการ. ธรรมดา

 หน้า ๑-๕

        สาระสำคัญ


ผู้พิการเป็นอัมพาตเกือบทั้งตัว แม้แต่ขับถ่ายด้วยตัวเองก็ทำไม่ได้ ประสบความทุกข์แสนสาหัส แต่ ณ วันนี้เขามีความสุขมากกว่าก่อนเสียอีก 
ธรรมะมีอยู่ในทุกสิ่ง เหตุการณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ก็ดี หรือความคิดก็ดีล้วนแต่มาให้ศึกษาทั้งนั้น มาเป็นอารมณ์ให้ปฏิบัติ มาสอนธรรมะและมาแจกปัญญาให้ มาเพื่อทดสอบจิตใจเราก็มีหน้าที่สอบให้ผ่าน และบางครั้งก็สอบตกบ้างเหมือนกันแต่ไม่เป็นไรทำให้จิตมีประสบการณ์ และเป็นการฝึกจิตฝึกใจให้แข็งแกร่งไปด้วย ้สอบผ่านบ้างไม่ผ่านบ้าง นานวันเข้าก็มีผลทำให้ความรู้สึกตัวเจริญงอกงามขึ้นมาเป็นเงาตามตัว การเจริญสตินี่พึ่งได้จริงๆ เป็นการสร้างที่พึ่งให้กับจิตใจของเราจริงๆ เป็นธรรมโอสถที่ช่วยเยียวยาให้ชีวิตจิตใจของเราได้เข้าสู่สภาวะที่ปกติดังเดิม
ผลดีของความรู้สึกตัว ความรู้สึกตัวทำให้จิตเป็นอิสระจากกาย โดยไม่ต้องแบกภาระทางกายมากเกินไป ทั้งยังช่วยสกัดกั้นความคิด มิให้เข้าครอบงำจิตจนทำให้จิตต้องแปดเปื้อนและเสียความเป็นปกติไป ความรู้สึกตัวเปรียบเสมือนหน่วยกวาดล้างมลทิน และความเศร้าหมองภายในจิตใจทำให้จิตใจบริสุทธิ์ผ่องใส ช่วยจัดสรรชีวิตให้ดีขึ้นทุกวัน สมดังพุทธภาษิตที่กล่าวเอาไว้ว่า "คนมีสติย่อมดีขึ้นทุกวัน" ก็ดีขึ้นจริงๆ เป็นสันทิฎฐิโกและปัจจัตตังของผู้ที่ปฏิบัติเอง ความรู้สึกตัวเป็นสุดยอดของธรรมะทั้งหลายทั้งปวง นี่แหละคือที่พึ่งภายในอันประเสริฐ และเป็นหลักชีวิตคือความรู้สึกตัว ความพิการทำให้เป็นทุกข์ฉันใด ความรู้สึกตัวก็สามารถทำให้ออกจากทุกข์ได้ฉันนั้น ถึงแม้ร่างกายจะพิการจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องอาศัยผู้อื่นคอยช่วยเหลือและดูแล แต่ในส่วนของจิตใจนั้นไม่ต้องมีใครมาช่วยดูแล เพราะสามารถดูแลใจของตนเอง พึ่งใจตัวเองได้เพราะการปฏิบัติธรรมเจริญสติ